Is lompigheid een gevolg van lang zijn en grote voeten hebben?

Is lompigheid een gevolg van lang zijn en grote voeten hebben?
 
Totdat het tegendeel bewezen is, vind ik van wel. Hoe hard ik ook mijn best doe, het blijft een terugkerend item. Want ja, ik ben best een beetje lomp en onhandig. Als ik heel eerlijk ben kan je ‘een beetje’ eigenlijk wel weglaten. Het enige voordeel is dat ik door deze eigenschap de buik- en kaakspieren kan trainen van de mensen die zich ten tijde van zo’n vaak voorkomende lompe actie in mijn omgeving bevinden. 

Er zijn genoeg voorbeelden te noemen waarbij ik mijn bouw helaas niet de schuld kan geven van mijn niet al te slimme acties, denk aan flesjes water die ik op m’n bureau omver stoot - ja ook over mijn toetsenbord heen, eten wat op weg van bord naar mond nog wel eens op andere plekken beland, mails die ik naar de verkeerde personen stuur, denken dat ik fluister terwijl het van een kilometer afstand te horen is wat ik zeg, ga zo maar door.
 
Maar, ik ben toch echt van mening dat bepaalde onhandigheden wél aan mijn lengte en grootte van voeten te wijten zijn. Ik heb al eens eerder geschreven dat ik niet altijd even blij geweest ben met mijn lengte. Vaak doe ik dan ook hard mijn best hier niet teveel nadruk op te leggen, echter gaat dit mij nooit zo goed af, onhandig dus. Neem nou verjaardagen waar de slingers op een dusdanige hoogte hangen dat iemand met mijn lengte er niet rechtop onder door kan. Gevolg; door mijn onoplettendheid heb ik mezelf binnen een half uur al 3 keer bijna gekeeld. Vaak knal ik er dan maar een grap uit waaruit een beetje zelfspot blijkt. Misschien onbewust om eventueel vervelende opmerkingen voor te zijn en alvast de draak met mezelf te steken. Echter leg ik dan juist de nadruk op m’n lengte, waar het een ander misschien niet eens opvalt, ook nog eens een beetje dom dus. Of die enig leuke lamp boven de eettafel. Ik kan 10 keer tegen mezelf zeggen; pas op met opstaan. Maar nee hoor, bij het opstaan lijk ik die gehele instructie aan mezelf alweer vergeten en loop ik letterlijk en figuurlijk tegen de lamp. Ook niet echt onopvallend dus.

Dan die voeten. Want maat 45 is natuurlijk alles behalve subtiel. Mijn sandalen zijn standaard aan de voorkant versleten, al struikelend slenter ik de vakantie bestemmingen rond. Het feit dat mijn man doorgaans als een wandelend waarschuwingsbord naast mij loopt en continu moet zeggen; ‘Schat kijk nou uit waar je loopt’, zegt misschien ook wel wat.

De kers op de taart en tevens mijn ingeving voor deze blog, vond afgelopen weekend plaats. Gezellig met de Gooische Kutties (de fantastische naam van de app met m’n vriendinnen) naar Gent. Zittend op het terras wilde ik wat voor doen waarbij ik snel van mijn stoel moest opstaan, mij om zou draaien en weg zou rennen. En dan nu wat er echt gebeurde. Ik sta op, draai me om, struikel met linker-maat-45-voet over een paaltje die pal achter m’n stoel stond, herpak mezelf, struikel vervolgens met rechter-maat-45-voet over een stoel en ontkom er niet aan om gestrekt op de grond te belanden. Normaliter natuurlijk om te gieren en het eerst volgende half uur niet meer bij te komen, maar gezien m’n zwangerschap werd het lachen even een paar uurtjes uitgesteld tot na een ziekhuisbezoekje bleek dat met de baby alles goed was. Mag toch hopen dat zij wat dit betreft niet op d’r moeder gaat lijken.

Stiekem weet ik natuurlijk ook wel dat mijn bouw niets te maken heeft met mijn onhandige eigenschappen. Maar ik stel voor dat niemand ooit onderzoek gaat doen naar een eventueel verband en mij lekker in de waan laat. En mocht je wel de dringende behoefte voelen dit nader te onderzoeken, gun mij dan het plezier door een verband aan te tonen, al dan niet terecht. Want al met al maakt die onhandigheid mij wie ik ben en daar ben ik best heel blij mee!

Enig voordeel is dat door deze lompigheid nog wel eens een paar schoenen sneuvelt. Tijd dus om bij Zivaano op zoek te gaan naar nieuwe schoenen, aangezien degene die ik met mijn val aan had ook een beetje gehavend uit de strijd gekomen zijn.